Þýtt úr ensku af Bríeti Bjarnhéðinsdóttur
Þjer spyrjið mig að, af hverju jeg
haldi að maðurinn minn sje bezti eiginmaður í heiminum. Jeg held það af því, að
hann er það náttúrlega. Þjer segið, að
þetta sje kvennleg rökleiðsla og því hvorki
skynsamt nje rökstutt; við skulum sjá til.
Jeg skal þá reyna til að greina allt hans
ágæti. Hann fer að öllu leyti með mig
sem sinn jafningja, enn ekki sem ráðskonu, ekki heldur sem kvenlegan herbergisþjón, sem hafi það aðalstarf að
bíða eftir honum, ekki heldur sem sálarlaust leikfang og glingur, eins og sumir
hinir svokölluðu „góðu“ menn gjöra.
Hann lætur mig taka þátt í störfum sínum með sjer, og hann ráðgast um allt
við mig eins og sinn bezta vin.
Jeg veit upp á hár, hvað hann vinnur sjer inn, og því veit jeg, hvaða útgjöld við megum láta eftir okkur; því
getum við sameiginlega komið okkur svo fyrir, að við þurfum ekki að safna skuldum, en þó með góðri samvizku notið
ýmsra þæginda og skemmtana, sem efni
okkar leyfa.
Hann er umhyggjusamari um mína
velferð en um sjálfan sig. Sje slæmt veður,
og jeg þurfi út til einhvers, gjörir hann
það sjálfur. Þegar litli stubburinn hefir
verið óvanalega óvær, og jeg hefi ekki
sofið nótt eftir nótt, og ekki getað
komið í veg fyrir að hann vaknaði, — þá er hann ekki úrillur og nöldrandi. Nei, hann tekur þá undir eins
drenginn af mínum þreyttu handleggjum
og biður mig að sofa. Þannig er hann
með allt umhyggjusamur við mig og nærgætinn.
Hann geymir ekki gestunum bros sitt
og blíðu; hann kemur ekki fúll og óánægður frá vinnu sinni; hann leitar ekki
með logandi ljósi að göllunum á heimilinu; hann styggir mig aldrei.
Hann skoðar ekki herbergi okkar að
eins sem matsal, drykkjustofu og svefnherbergi, hann leggur sig í líma
til að gjöra þau að heimili okkar, ekki
að eins að nafninu, heldur í raun og
veru.
Hann er svo ör af peningum við mig,
sem efni hans leyfa. Vanti mig kjól eða
stígvjel [svuntu eða slifsi!] biður hann
mig óðara að kaupa það sem jeg þurfi. Aldrei hefi jeg þurft að „betla“ út úr
honum, og aldrei hefir hann jagazt um
hvað lagt væri til heimilisins.
Við höfum komið okkur saman um,
að þeir peningar, sem jeg á að hafa til
heimilisins og handa mjer, eru í sjerstöku
draghólfi, sem jeg hefi lykil að. Og þótt
jeg haldi nákvæmlega reikninginn, grennslast hann aldrei eftir, og auðmýkir mig
aldrei með því, að þurfa að biðja hann
um eina eða tvær krónur handa sjálfri
mjer.
Að öllu saman lögðu, þá er maðurinn
minn elskulegur, tryggur og nærgætinn
eiginmaður, ástríkur faðir, ástúðlegur og
skyldurækinn sonur við foreldra sína, góður bróðir systkinum sínum, áreiðanlegur
vinum sínum, friðsamur nágranni, ráðvandur og áreiðanlegur verkamaður.
Hann er í einu orði heiðursmaður.
Nú munu þær systur mínar segja, sem
ekki eru eins lánsamar og jeg: Hamingjan góða komi til, — hún er sjálfsagt gift einhverjum dýrðlingi, hreinasta fullkomleik í holdlegri mynd. — Ó nei, jeg er
gift manni, enn ekki engli, og jeg sje
að hann hefir galla, en þeir eru ekki
stórir; það er ekki mitt verk, að bera
þá út.
„Já bíddu nú hæg", segir einhver,
„þið hafið líklega ekki verið lengi gift,
svo að þú þekkir hann ekki vel?"
„Svo, — þá skal jeg segja yður, að í
næstkomandi maí höfum við verið gift
22 ár, og eigum fjóra syni og fjórar
dætur. Eftir þann tíma ímynda jeg mjer,
að hver kona fari nokkurn veginn að
þekkja manninn sinn.
Þegar jeg var ung stúlka, var jeg
hrædd við hjónabandið og hryggbraut
marga biðla, af því jeg hjelt, að hringurinn yrði að hlekkjum, sem fjötruðu
mig við harðstjóra. En í stað þess hefir
það gengið svo, að jeg hefi aldrei iðrast
eftir því jáyrði.
Þetta er ekki skrök, heldur sannleiki.
