Eyvindur Karlsson les
Nú hefur sjálfur sólguð Jórvíkinga
breytt vetri rauna vorra í sumar-dýrð.
Hvert ský, sem yfir ættum vorum grúfði,
er grafið djúpt í dimman hafsins barm.
Um enni vor er sigur-sveigum hlaðið,
og rofnir skildir skarta á vegg til minja,
orrahríð snúið uppí gaman-fundi,
hergöngu-lagi í léttúðugan dans.
Stríðsguðinn hefur upp lyft ygglibrúnum,
því hann, sem fyrr sat hrinbrynjaðan fák 10
og setti hroll að hræddum fjenda-sálum,
sprangar nú liðug spor í kvenna-dyngju
við lostasælan lútu-strengja klið.
En ég, sem var ekki' ætlaður til ásta,
né til að hampa hylli spegilsins,
ég, klúr í sniðum, sneyddur þokkans valdi
sem reisir kamb við káta lipurtá,
ég, firrtur þessum fagra gjörvileik,
svikinn um vöxt af fláttskap forlaganna
og sendur fyrir tímann, vesöl vansmíð 20
hálfköruð inní heimsins andardrátt,
í þokkabót svo bæklaður og haltur
að rakkar gelta að sjá mig hökta hjá,
nei, ég hef enga sælli dægradvöl
á þessum mildu friðarflautu-tímum
en laumast til að líta á skuggann minn
ef sólin skín, og sjá minn óskapnað.
Og fyrst mér reynist ekki í ástum fært
að kæta þessa tungumjúku tíð,
þá skal ég klífa á kjöl með hrottaskap 30
sem hatar glys og glaum vors aldarháttar.
Ráð hef ég bruggað, meinlegt forspjall magnað
af spádóms-galdri, vísna-dári og draumum,
sem kveikir heljar-hatur milli kóngs
og hertogans af Klarens, bróður míns.
Ef Játvarð konung má svo traustan telja
sem ég er lævís, lendir hertoginn
af Klarens beint í dýflissuna í dag;
því spásögn hermir bert, að bruggað sé
banaráð sonum Játvarðs kóngs, af „G“! 40
Sökktu minn þanki, í sálar djúp; hér kemur
sá herra af Klarens.
William Shakespeare, Ríkharður III.
