14.7.12

Sigurður Nordal, Ást



ÁST

Sólin brennir nóttina, 
og nóttin slökkvir dag; 
þú ert athvarf mitt fyrir 
og eftir sólarlag. 

 Þú ert yndi mitt áður 
og eftir að dagur rís, 
svölun í sumarsins eldi 
og sólbráð á vetrarins ís. 

Svali á sumardögum 
og sólskin um vetrarnótt, 
þögn í seiðandi solli 
og söngur, ef allt er hljótt. 

Söngur í þöglum skógum 
og þögn í borganna dyn, 
þú gafst mér jörðina og grasið 
og guð á himnum að vin. 

Þú gafst mér skýin og fjöllin 
og guð til að styrkja mig. 
Eg fann ei, hvað lífið var fagurt, 
fyrr en eg elskaði þig. 

Eg fæddist til ljóssins og lífsins, 
er lærði eg að unna þér, 
og ást mín fær ekki fölnað 
fyrr en með sjálfum mér. 

Ást mín fær aldrei fölnað, 
því eilíft líf mér hún gaf. 
Aldirnar hrynja sem öldur 
um endalaust tímans haf. 

Aldir og andartök hrynja 
með undursamlegum nið; 
það er ekkert í heiminum öllum 
nema eilífðin, guð — og við.

Sigurður Nordal