Svarti kötturinn
Hvorki býst ég við því né krefst þess, að nokkur trúi
þessari sögu, sem ég læt nú koma fyrir almenningssjónir, því hún er svo
undarleg en þó svo lík því, sem oft kemur fyrir í daglegu lífi. Ég myndi
vissulega vera genginn frá vitinu, ef ég ætlaðist til þess, þar eð ég naumast
gat trúað eigin augum. Og þó er ég ekki vitskertur og vissulega er mig ekki að
dreyma, en á morgun á ég að deyja og því langar mig til að létta í dag byrði af
sál minni. Aðal tilgangur minn er að reyna að birta mönnum leyndardómsfulla viðburði,
sem ég þó ekki ætla að útskýra. Með afleiðingum sínum hafa þessir viðburðir
skelft mig, þjáð mig og eyðilagt líf mitt. Samt sem áður ætla ég mér ekki að
reyna til að útskýra þá; í mínum augum hafa þeir aðeins verið ógurlegir, en hjá
öðrum vekja þeir ef til vill fremur undrun en ótta. Verið getur, að einhver
hygginn maður á ókomnum öldum geti sett sér fyrir sjónir eðlilegar ástæður
fyrir heilaspuna mínum — einhver gáfugarpur, sem er stilltari, djúpsærri og
hraustbyggðari en ég og sem ekki getur fundið annað en eðlilega röð af ástæðum
og orsökum til viðburða þeirra, sem ég óttasleginn skýri frá.
Á æskuárum mínum var mér viðbrugðið fyrir góðlyndi og mannúð
og svo kvað jafnvel rammt að viðkvæmni minni, að leikbræður mínir gerðu gys að
mér. Sér í lagi hafði ég gaman af ýmsum dýrum og foreldrar mínir leyfðu mér að
hafa hjá mér heilan hóp af gæludýrum. Ég var mestan tíma dagsins hjá þeim og
aldrei var ég ánægðari heldur en þegar ég var að gefa þeim að éta og hlynna að
þeim. Þetta einkennilega lundarfar mitt
þróaðist með tímanum og á fullorðinsárum mínum varð það orsök helstu
ánægjustunda minna. Fyrir þeim manni, sem hefur haft gaman af tryggum og vitrum
hundi, þá þarf ég ekki að útskýra þá miklu ánægju, sem hægt er að afla sér á
þann hátt. Í velvild dýranna til vor, óeigingirni og ósérplægni þeirra er
eitthvað það, sem rennur þeim til rifja, sem oft hefur komist að raun um hve
vinátta mannanna og tryggð er á veikum grundvelli byggð.
Ég var ungur þegar ég kvæntist og mér til mikillar gleði
fann ég hjá konu minni líkar lyndiseinkunnir og ég sjálfur hafði til að bera.
Jafnskjótt og hún varð þess vör, að ég hafði yndi af húsdýrum, þá sat hún sig
aldrei úr færi þegar henni gafst kostur á að ná dýri, sem hafði eitthvað mjög
aðlaðandi við sig. Við áttum fugla, gullfiska, fallegan hund, kanínur, lítinn
apa og kött.
Kötturinn var afar stór og fallegur, kolsvartur að lit og
aðdáanlega vitur. Konan mín var eigi laus við hjátrú, og þegar hún talaði um
greind hans, þá bar hún oft fyrir sig forna hjátru, þar sem kettirnir eru
skoðaðir sem nornir í dularklæðum. Raunar var þetta ekki alvara hennar, en
ég gat þessa af því mér af hendingu datt
það hug.
Plúto — svo hét kötturinn — var eftirlætisgoðið mitt og lék
ég mér oft að honum, ég gaf honum að eta og hann elti mig innan um allt húsið.
Ég átti jafnvel fullt í fangi með að aftra honum frá að elta mig út á götuna.
Vinátta okkar hélst þannig við í mörg ár. Lunderni mitt og
lyndiseinkunnir breyttust mjög á þeim tíma til hins verra og var það afleiðing
af ofnautn áfengra drykkja, þótt skömm sé frá að segja. Ég varð þunglyndari dag
frá degi, bráðlyndari og tók minna og minna tillit til tilfinninga annara. Ég
leyfði mér að vera ókurteis í orðum við konu mína og að lokum dirfðist ég
jafnvel að beita grimmd við hana. Uppáhaldsdýrin mín fengu eðlilega að kenna á
þessari breytingu á lundarfari mínu, ekki einungis vanrækti ég þau, heldur
misþyrmdi ég þeim einnig. Þó var mér enn svo vel við Plútó, að ég fór ekki illa
með hann, þótt ég hefði enga samvisku af að skeyta skapi mínu á kanínunum,
apanum og hundinum í hvert skipti, sem þau af tilviljun urðu á vegi mínum. En
sjúkdómur minn fór í vöxt — því hvaða sjukdómi er hægt að líkja við
drykkjuskapinn — og að lokum fékk Plútó, sem nú var farinn að eldast og þar af
leiðandi orðinn ófrínni ásýndum, að kenna á geðvonsku minni.
Eitt kvöld kom ég mjög ölvaður heim, þaðan sem ég hafði
haldið til í nánd við bæinn; virtist mér þá kötturinn forðast mig. Ég þreif
þegar til hans, en þegar hann fann hversu harðhentur ég var, varð hann hræddur
og beit mig dálítið í hendina. Ég varð strax afar reiður og þekkti ekki lengur
minn innri mann. Sálin, sem áður bjó í mér, virtist nú allt í einu hafa flúið
líkamann og djöfulleg fólska, æst af brennivíninu, svall mér í æðum. Ég tók
lítinn hníf upp úr vestisvasa mínum, opnaði hann, þreif barka vesalings dýrsins
og stakk á einu vetfangi annað augað úr því. Ég blygðast mín og fyrirverð mig
og kalt vatn rennur mér milli skinns og hörunds þegar ég skrifa um þetta
svívirðilega grimmdarverk.
Þegar ég hafði sofið úr mér vímuna og vaknaði morguninn
eftir, þá var ég bæði óttasleginn og iðraðist afbrotsins, sem ég hafði framið.
En þessi iðrunar og ótta-tilfinning var þó óglögg og ekki hafði þetta fengið
mikið á mig. Ég hélt áfram ólifnaði mínum og drekkti í víninu endurminningunni
um ódáðaverkið.
Kötturinn var lengi að ná sér; tóma augnatóftin var hræðileg
sjón, en ekki virtist hann lengur hafa neinar kvalir. Hann ráfaði fram og aftur
í húsinu eins og hann var vanur, en eins og við mátti búast varð hann afar
hræddur og lagði á flótta í hvert sinn sem ég kom nærri honum. Svo miklar
leifar voru eftir af viðkvæmni minni, að mér féll illa að kötturinn, sem áður
hafði verið svo elskur að mér, hataði mig svona áþreifanlega. En brátt hvarf
þessi tilfinning og hatur til kattarins kom í þess stað. Andi mannvonskunnar,
sem virtist ætla að gera út af við mig, greip mig nú. Heimspekinganir minnast
ekki á þennan anda og þó er ég sannfærður um að illskan er hjartans frumlegi
arfur, hún er ein af hinum ógreinanlegu og upprunalegu eiginlegleikum og
tilfinningum, sem einkenna lundemi manna.
Hver af oss hefur
ekki oft og einatt framið grimmdarverk aðeins af þeirri orsök, að vér vitum, að
vér eigum ekki að gera það? Höfum vér ekki sífellt sterka löngun til að breyta
þvert á móti því, sem samviska vor býður oss — til þess að breyta á móti
lögunum, einungis af því að vér vitum að þau eru lög? Eins og ég hef þegar
sagt, gagntók andi mannvonskunnar mig að lokum.
Það var þessi óskiljanlega þrá sálarinnar til að breyta móti
betri vitund — til að bjóða sínu eigin eðli byrginn — til að gera illt verra —
sem knúði mig til þess að halda áfram grimmd minni og fullkomna það tjón, sem
ég hafði valdið saklausu dýri. Það var einn morgun, að ég lagði rólegur snöru
um háls kattarins og hengdi hann upp í tré; ég gat ekki tára bundist og fékk
ákaft samviskubit, þegar ég hugsaði um það, að ég hafði hengt hann af þeirri
orsök, að ég vissi, að honum hafði þótt vænt um mig, af því ég fann, að hann
hafði ekki verið að neinu leyti sök í reiði minni, að ég hafði hengt hann af
því að ég vissi, að ég með því verki drýgði synd — dauðasynd, sem mundi stofna
minni ódauðlegu sál í háska og gera mig ómaklegan náðar guðs.
Morguninn eftir að ég hafði framið þetta grimmdarverk hrökk
ég upp úr fasta svefni við það, að kallað var: „Eldur uppi“. Gluggatjöldin við
rúmið mitt voru að brenna og allt húsið stóð í ljósum loga.
Það var með mestu naumindum að ég komst af ásamt konu minni
og þjóni. Eyðileggingin var fullkomin. Allar eigur mínar brunnu, svo að örvæntingin
náði, sem vonlegt var, yfirráðum yfir mér.
Ég var ekki svo ístöðulítill, að ég reyndi að gera mér í
hugarlund samband milli þessarar óhamingju og grimmdarverksins, sem orsakar og
afleiðingar, heldur segi ég afdráttarlaust frá atvikum eins og þau komu fyrir.
Daginn eftir húsbrunann skoðaði ég rústirnar. Veggirnir höfðu allir hrunið nema
einn, sem var stofuveggurinn við höfðalagið á rúmi mínu og var hann hér um bil
í miðju húsinu. Gifsið, sem nýlega hafði verið steypt á þennan vegg, var að
mestu leyti óskemmt af eldinum. Við þennan vegg var mikill fjöldi manna saman
kominn og margir þeirra virtust virða sérstakan part af honum fyrir sér með
mikilli eftirtekt. Ég varð forvitinn þegar ég heyrði, að þeir voru að tala um
eitthvað, sem þeim þótti undarlegt og óskiljanlegt.
Ég gekk nær og sá á veggnum mótaða mynd af afar stórum
ketti. Mótið var mjög nákvæmt og jafnvel sást far eftir snöruna, sem hafði
hangið um háls dýrsins.
Þegar ég fyrst kom auga á þessa afturgöngu — því sem
afturgöngu varð ég að skoða það — varð ég gagntekinn af undrun og ótta, en að
lokum fór ég að gera mér í huganum grein fyrir, hvernig á þessu gæti staðið. Ég
mundi það, að ég hafði hengt köttinn í garðinum rétt hjá húsinu. Strax og gefið
var merki um, að eldur væri uppi, hafði fjöldi fólks safnast saman í þessum
garði og svo hafði einhver skorið á snöruna, sem kötturinn hékk í og kastað
honum í gegnum opna gluggann á herbergi mínu, líklega til þesa að vekja mig.
Þegar veggirnir hrundu höfðu þeir þrýst dýrinu, sem ég hafði leikið svo grátt,
inn í gifsið, en með því það var ekki orðið hart og logarnir léku um það, þá
hafði komið mót eftir kattarhræið eins og það kom mér nú fyrir sjónir.
Þótt ég gæti þannig hæglega friðað skynsemi mína með
líklegum rökum, hvað sem samviskunni leið, viðvíkjandi þessum undarlega
viðburði, sem ég nú hef sagt frá, þá varð samt ekki hjá því komist, að þetta
hafði mikil áhrif á ímyndunarafi mitt. Marga mánuði á eftir kom mér sí og æ
mynd kattarins í hug og hjá mér kviknaði óljós tilfinning, sem virtist vera
iðrun, þótt því væri ekki svo varið. Það kvað svo rammt að, að ég fór að barma
mér yfir kattarmissinum og leita á veitingastöðum, þar sem ég var nú daglegur
gestur, að leikfangi af sömu tegund og með líku útliti til þess að fylla upp í
skarðið.
Eitt kvöld, þegar ég sat sem oftar á gildaskála og vínið var
farið að svífa á mig, tók ég skyndilega eftir einhverju svörtu, sem lá á stóru
vínfati, er var helsta búsgagnið í herberginu.
Það kom mér á óvart að hafa ekki tekið eftir þessu fyrr þótt
ég hefði nú um nokkra hríð horft í áttina til þess. Ég gekk að fatinu og snart
þetta svarta með hendinni.
Það var svartur köttur — mjög stór — fyllilega eins stór
eins og Plútó og mjög líkur honum nema að einu leyti. Það var ekkert einasta
hvítt hár á Plútó, en þassi köttur hafði stóran hvítan blett, sem náði nálega
yfir alla bringuna. Um leið og ég kom við hann reis hann snögglega á fætur,
malaði hátt, strauk sig við lófa minn og virtist hrifinn af því að ég skyldi
taka eftir sér. Þetta var þá einmitt dýrið, sem ég var að leita að. Ég falaði
þegar köttinn af gestgjafanum, en hann kvaðst ekkert eiga með hann, vissi engin
deili á honum og hafði meira að segja aldrei séð hann fyrr.
Ég klappaði kisu í sífellu og þegar ég bjóst til heimferðar
virtist hún því ekki mótfallin að koma með mér, það lét ég eftir henni og á
leiðinni var ég að klappa henni öðru hverju. Þegar heim kom, gerði kötturinn
sig strax heimakominn og náði fullkominni hylli konu minnar.
En hvað mig snerti, þá fékk ég brátt óbeit á honum, þótt ég
hefði gert mér hið gagnstæða í hugarlund; ég veit ekki hvernig því var varið,
en víst var það, að ég fylltist óvildar og gremju yfir því, hve kettinum þótti
innilega vænt um mig. Þessar óbeitar- og gremjutilfinningar snerust brátt upp í
beiskasta hatur. Ég sneiddi mig hjá kettinum; einhver blygðunartilfinning og
endurminningin um mitt fyrra grimmdarverk aftraði mér frá að misþyrma honum.
Það liðu svo margar vikur, að ég hvorki barði hann eða fór illa með hann á
annan hátt, en smátt og smátt fékk ég svo mikinn viðbjóð á honum, að ég
forðaðist að koma nærri honum, eins og hann væri skrattinn sjálfur.
Án efa hefur það aukið hatur mitt til kattarins, að ég sá
morguninn eftir að ég kom með hann heim, að hann hafði misst annað augað eins
og Plútó. Aftur á móti fékk kona mín, sem eins og ég áður hef getið um var mjög
viðkvæm og tilfinninganæm, enn meiri mætur á honum fyrir þetta. En hin
mannúðlega viðkvæmni mín, sem í æsku hafði vakið hjá mér svo hreinar
tilfinningar var nú horfin.
Því meiri óbeit, sem ég fékk á kettinum, því vænna þótti
honum um mig, að mér virtist. Lesarinn mun eiga örðugt með að gera sér í
hugarlund hve fylgispakur hann var mér. Þegar ég settist niður, þá skreið hann
undir stólinn minn, eða hann stökk upp á kné mér og þreytti mig með sínum
viðbjóðslegu ástaratlotum. Stæði ég á fætur, þá flæktist hann fyrir fótum mér,
svo mér lá við falli, eða hann læsti klónum í fötin og skreið upp á bringu
mína. Oft langaði mig til að gera út af við hann með einu höggi, en samt gerði
ég það ekki, sumpart sökum endurminningarinnar um minn fyrri glæp, en þó öllu
fremur — svo ég segi eins og satt var — af ótta fyrir dýrinu.
Ég var að vísu ekki beinlínis hræddur við, að hann gerði mér
líkamlegt mein, og þó mundi það verða erfitt að útlista þennan ótta á annan
hátt. Ég blygðast mín fyrir að játa það, já, jafnvel í þessum fangaklefa gengst
ég við því með skelfingu, að sú óbeit og skelkur, sem dýrið skaut mér í bringu,
jókst við mjög ómerkilegaa heilaspuna, sem erfitt er að gera sér grein fyrir.
Konan mín hafði oftar en einu sinni vakið eftirtekt mína á hvíta blettinum, sem
ég minntist á og sem var það eina verulega atriði, sem greindi þennan kött frá
hinum, sem ég hafði drepið. Eins og lesarinn minnist var þessi blettur í
fyrstunni lítill, en hann hafði vaxtð smátt og smátt og var nú orðinn all stór með
sinni þverrák til hverrar hliðar.
Nú leit bletturinn út eins og hlutur, sem ég kvíði fyrir að
nefna á nafn —og sérstaklega af þessari ástæðu forðaðist ég dýrið og óttaðist
það, og feginn hefði ég viljað koma skrímslinu fyrir kattarnef hefði ég þorað
það. —Nú líktist bletturinn viðbjóðslegri og draugslegri mynd — hann líktist
gálga — þessu hryggilega grimmdarfulla vopni, sem tekst á við ótta og afbrot,
kvalir og dauða.
Nú varð ég óhamingjasamastur allra manna. En að skynlaus
skepna skyldi geta leikið mig svona grátt, mig, manninn, skapaðan eftir guðs
mynd, en svona var því nú samt varið, því miður. Ég naut mín hvorki dag né
nótt, því á daginn skildi kötturinn aldrei við mig og á nóttunni vaknaði ég á
hverjum klukkutíma við vondan draum; þá ég fann, að hann andaði framan í mig og
lá með öllum sínum þunga á brjósti mér; það var sannarleg martröð, sem ég ekki
orkaði að hrista af mér.
Við þær þjáningar sem þessi óttalegu augnablik ollu mér
hvarf að fullu og öllu sá mannúðarneisti, sem ég enn hafði til að bera.
Illar, saurugar hugsanir voru mínir einustu förunautar. Ég
varð afar þunglyndur og hataði alla hluti og alla menn; en kona mín bar öll mín
skyndilegu og tíðu reiðiköst að jafnaði með þögn og þolinmæði.
Það var einn dag, að hún fór með mér til einhverra bústarfa
niður í kjallarann undir gamla húsinu, sem við sökum fátæktar vorum neydd til
að búa í. Kötturinn elti mig niður stigann, sem var mjög brattur, og flæktist
svo fyrir fótum mér, að mér lá við falli og réði ég mér því eigi fyrir reiði.
Ég þreif öxi mikla, og gleymdi nú í bræði minni þeim barnslega ótta, sem hingað
til hafði haldið mér í skefjum, reiddi til höggs og hefði auðvitað steindrepið
skepnuna á einu augnabliki, ef ég hefði hitt að ósk minni. En konan mín
hindraði höggið. Við þessi afskifti hennar varð ég sem djöfulóður maður, reif
mig af henni og keyrði öxina á kaf í köfuðið á henni, svo hún féll dauð til
jarðar án þess að gefa hljóð frá sér.
Þá er ég hafði drýgt þetta svívirðilega morð, fór ég að
hugsa um með mestu stillingu, hvernig ég skyldi koma líkinu undan. Ég vissi að
ég gat hvorki nótt né dag flutt líkið út úr húsinu án þess að nábúar mínir gætu
orðið þess varir. Mörg ráð duttu mér í hug, t.d. að brytja líkið í smáa parta
og brenna þá svo eða grafa holu í kjallaragólfið og dysja það þar. Einnig datt
mér í hug að kasta því í brunninn í garðinum eða setja það í kassa eins og það
væri verslunarvara og fá svo einhvern undir því yfirskini til þess að bera það
burt. En loks fékk ég hugmynd, sem mér virtist taka hinum öllum fram. Ég ákvað
að múra það inn í kjallaravegginn, eins og sagt er að munkarnir á miðöldunum
hafi gert við þá, sem þeir réðu af dögum.
Kjallarinn var vel til þess fallinn. Steinarnir í veggjunum
voru ekki mjög fastir og kalki hafði nýlega verið klínt á þá, en sökum rakans
hafði það ekki harðnað.
Ég var viss um, að ég gæti náð út nokkrum múrsteinum, látið
líkið inn í vegginn og komið öllu í samt lag aftur, svo enginn gæti séð neitt
grunsamlegt. Og þessi von lét sér ekki til skammar verða. Með járnkarli gat ég
hæglega losað múrsteinana, reisti svo líkið upp við innri vegginn og studdi það
meðan ég kom steinunum í samt lag aftur án mikillar fyrirhafnar; því næst sótti
ég með mestu varkárni leir og sand, bjó til leðju og klíndi henni á vegginn svo
ekki var hægt að sjá nein missmíði. Þegar þessu verki var lokið, fullvissaði ég
sjálfan mig um, að því væri í engu ábótavant; veggurinn var eins heillegur og
áður og steinmolana tíndi ég upp með mestu nákvæmni. Ég leit sigri hrósandi í
kring um mig og sagði við sjálfan mig: „Að minnsta kosti hefur þetta starf mitt
ekki verið árangurslaust“.
Nú fór ég að líta í kring um mig eftir kettinum, sem var
orsök til allrar þessarar ógæfu, því nú hafði ég fastákveðið að drepa hann.
Hefði ég komið auga á hann í þessari svipan, þá mundi það án
efa hafa orðið hans bani, en nú leit út fyrir, að þessi grimmdarreiði mín hefði
skotið honum skelk í bringu, svo honum ekki þætti álitlegt að koma nærri mér
fyrr en mér rynni reiðin. Ég get ekki lýst því, hve innilega það gladdi mig og
hve þungum steini það velti frá brjósti mér, að þetta dýr, sem ég hataði af
lífi og sál, var horfið úr návist minni. Það kom ekki alla nóttina og var það
nú í fyrsta skipti, sem ég gat sofið í næði, frá því það kom í húsið. Já, ég
gat sofið, þótt blóðsökin hvíldi á sál minni.
Það liðu tveir eða þrír dagar og ekki kom þessi plága aftur.
Nú gat ég aftur um frjálst höfuð strokið. Skrímslið hafði í angist sinni flæmst
burtu frá húsinu; nú átti ég aldrei að sjá það oftar Þannig hugsaði ég og var
hinn kátasti, því glæpurinn olli mér ekki neinu samviskubiti. Það voru að vísu
lagðar fyrir mig ýmsar spurningar viðvíkjandi konu minni, en þeim átti ég ekki
örðugt með að svara; sömuleiðis var gerð leit eftir henni, en auðvitað
árangurslaust. Ég var því farinn að telja það næstum því víst, að ég gæti lifað
hamingjusömu lífi, það sem eftir væri æfinnar.
Fjórða daginn eftir að morðið var framið, komu nokkrir
lögregluþjónar aftur heim til mín, til þess að gera nýja og nákvæmari rannsókn.
Mér varð ekki neitt hverft við þetta, því nú var ég orðinn sannfærður um, að
fylgsnið yrði ekki fundið með neinu móti. Lögregluþjónarnir höfðu mig með sér
meðan á leitinni stóð og skoðuðu nú nákvæmlega hvern krók og kima. Að lokum
fóru þeir niður í kjallarann í þriðja eða fjórða sinn. Ég var eins öruggur og
rólegur sem saklaust barn og gekk fram og aftur um kjallaragólfið með hendurnar
krosslagðar á brjóstinu.
Lögregluþjónarnir voru sannfærðir um, að þar væri
ekkert grunsamlegt að finna og gerðu sig líklega til að fara. Ég réði mér varla
fyrir gleði og sárlangaði til að láta þá heyra á mér, að ég væri alls óhræddur,
til þess að sannfæra þá enn betur um sakleysi mitt.
Þegar þeir voru að fara upp stigann sagði ég loks: „Herrar
mínir, það gleður mig, að ég hef eytt grunsemd ykkar, ég óska ykkur gæfu og
gengis og vonast til að þið gætið betur kurteisinnar eftirleiðis. En svo ég
snúi mér nú að öðru — þetta hús er mjög vel byggt, virðist ykkur það ekki?“ (Ég
var svo gáskafullur, að ég vissi naumast hvað ég sagði).
„Mér er óhætt að segja, að þetta hús er mjög vandað hvað
bygginguna snertir, þessum múrveggjurm er ekki fisjað saman.“ í sama bili laust
ég með stafnum mínum mikið högg á vegginn, einmitt á þeim stað, þar sem lík
konunnar minnar sælu var fólgið.
Ég bið guð að hjálpa mér og frelsa mig úr klóm hins vonda!
Hljóðinu, sem kom fram við það, að ég laust á vegginn var svarað innan frá
fylgsninu. Fyrst líktist þetta grafarhljóð barnskjökri, það var lágt og
ósamanhangandi, en breyttist brátt í sárt og óslitið óp mjög undarlegt og
ónáttúrlegt. Þessi óhljóð líktust kveinstöfum, sem létu jafnframt í ljósi
sambland af ótta og gleði; þau gátu naumast komið annars staðar frá en úr
Helvíti, sem angistarkvein hinna útskúfuðu og fagnaðaróp púkanna, sem gleðjast
yfir kvölum þeirra.
Ég þarf ekki að lýsa því, hvað mér bjó í brjósti áður en ég
hné meðvitundarlaus upp að hinum veggnum. Lögregluþjónarnir stóðu sem steini
lostnir í stiganum meðan á þessu stóð, réðust því næst allir á murvegginn og
rifu hann niður. Blóði drifið og hálfrotnað lík lá frammi fyrir þeim. Á höfði
þess sat kattar-andstyggðin með gapandi gin og stóðu gneistar úr auganu, sem
ekki var nema eitt í hausnum. Þetta var kötturinn, sem olli því, að ég framdi
morðið, og sem ofurseldi mig nú böðlinum. Ég hafði grafið hann með líkinu.
